Σα σήμερα...

...ένα χρόνο πριν πήρα την απόφαση και έφτιαξα τη σελιδούλα μου στο fb.

Μέχρι τότε ό,τι έπλεκα, ήταν καθαρά προσωπική/οικογενειακή υπόθεση. Είχα φτιάξει ένα φάκελο στο προσωπικό μου προφίλ και εκεί ανέβαζα κατά καιρούς κάποιες φωτογραφίες, που όμως είχα ρυθμίσει και έβλεπαν μόνο λίγοι από τους *φίλους* μου.

Κάποιοι από αυτούς τους φίλους λοιπόν με παρότρυναν να φτιάξω τη σελίδα, να τα δείξω και δημόσια. Το σκεφτόμουν καιρό, είχα πολλούς ενδοιασμούς, αλλά τελικά μια μέρα το πήρα απόφαση και την έφτιαξα.

Στην αρχή πολύ διστακτικά, καθώς όμως ο καιρός περνούσε και υπήρχε τόση ανταπόκριση από όλους εσάς, τόσα θετικά σχόλια και αγάπη, γέμιζα τόση χαρά και όλο αυτό που έδινε δύναμη να συνεχίσω...Πολλοί με ρωτάνε πότε προλαβαίνω και η απάντηση είναι:τα βράδια. Τα βράδια κάθομαι μέχρι αργά και πλέκω, ξενυχτάω πολύ, αλλά με δυο παιδιά, η μέρα μου μοιράζεται σε αυτά και στον καλό μου σύζυγο...οπότε τη μέρα πλέκω σπάνια, ενώ τα βράδια μόλις κοιμηθούν τα παιδιά, εγώ κάθομαι και πλέκω. 

Σε αυτό το χρόνο η σελιδούλα μου, μεγάλωσε και απέκτησε φίλους, αγαπήθηκε από πολλούς από εσάς και σας ευχαριστώ για αυτό. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου....Μακάρι να μπορούσα σας δείξω πόση χαρά με γεμίζετε. 

Για τον "εορτασμό", δε θα μπορούσε να λείπει μια *Πλεγμένη από τα χέρια* μου τουρτίτσα...Το κεράκι το έσβησε φυσικά η Στέλλα μου, το "μεγάλο" μου κορίτσι...

Σας ευχαριστώ, από καρδιάς!